BAYAN/NI/JUAN
Kaliwa, kanan, sa harap o likuran man,
Ilang minuto, iaalay sa amin nang inyong mapakinggan,
Isang kathang inilimbag na kailangan ninyong malaman,
Ako, ikaw, sila, tayo, halina’t mayroon tayong dapat pag-usapan.
Ano man ang iyong kulay, dilaw, pula o mapa rosas man,
Kailangan ipagsawalang bahala, sapagkat nakasalalay ay bayan,
Walang mahirap, mayaman, kapag ito na ang usapan,
Kapalaran ng ating inang bayan, ano nga ba ang patutunguhan?
Juan, oo ikaw, alam kong sa iyong mga ugat, patuloy pa rin itong dumadaloy
Sapagkat ito’y nakatatak na sa puso ng bawat Pinoy,
Ngunit di ko mawari, parang ito ay hindi nagpatuloy,
Tayo ba ay naliligaw na tila mga palaboy?
Hindi naman bago sa ating kaisipan, na ang bayan natin ay nakalugmok,
Kahirapan, gutom, krisis, pandemya, parang mga bumabaon na suntok,
Ngunit ikaw ba Juan ay may magandang solusyon upang mabigyan ito ng tuldok?
O ikaw ba ay walang kibo na tila isang itlog na bugok?
Juan, ang bayan mo ay nag-iisa lamang,
Ito ang kumupkop sayo nang ika’y isinilang,
Ngunit tanong ko ay, “Bakit ka nagpalinlang?”
Ang diwa mo ba ay pinasukan ng kalawang?
Juan, tignan mo ang Pilipinas, tinutupok na ng apoy,
Subalit, bakit naka-upo ka lamang na wari’y buto ng kasoy?
Bakit Juan sariling kapwa mo ay iyong itinataboy?
Hindi ba’t bayahinan ang sagot upang magpatuloy?
